ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΩΝ

Συμπολίτες Θηβαίοι,

Εδώ και ενάμιση χρόνο, όλοι οι Έλληνες είμαστε μάρτυρες (δυστυχώς μάλιστα
και με τις δύο έννοιες της λέξης μάρτυρας: τόσο παρατηρητές όσο και θύματα)
σαρωτικών αλλαγών χάρη στα εξοντωτικά μέτρα που λαμβάνει η κυβέρνηση
υπακούοντας στα κελεύσματα ΔΝΤ και τρόικας και τις επιταγές του μνημονίου και
του μεσοπρόθεσμου προγράμματος. Το διεθνές πολιτικό σύστημα έχει αποφασίσει
την αναδιανομή του «πλούτου» που προέρχεται από το υστέρημα της εργατικής
και τη μεσαίας τάξης προς όφελος των τραπεζών, των μεγάλων χρηματοπιστωτικών
ιδρυμάτων, των μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, των πολυεθνικών,
των εκπροσώπων και των συνεργατών τους, δηλαδή του λεγόμενου μεγάλου
κεφαλαίου.

Το αποτέλεσμα των μέτρων είναι να χρεώνονται τελικά στους απλούς πολίτες
τα χρέη των τραπεζών που αναδείχτηκαν από την πρόσφατη χρηματοπιστωτική
κρίση, αλλά είχαν προκύψει ως συνέπεια της απληστίας τους στο αλόγιστο κυνήγι
του κέρδους τις προηγούμενες δεκαετίες. Αυτό έγινε δυνατό, μέσω της παροχής
εγγυήσεων από τα κράτη στις τράπεζες, στα πλαίσια της «στήριξης του τραπεζικού
συστήματος». Όμως ο εγγυητής είναι και συνοφειλέτης˙ οι εγγυήσεις αυτές
αύξησαν το μέγεθος και άρα και τις επισφάλειες των κρατικών χρεών. Πρώτες οι
ήδη υπερχρεωμένες χώρες έφθασαν ή και υπερέβησαν το χείλος της καταστροφής.
Έτσι οι πολίτες τους καλούνται σε θυσίες προκειμένου να αντιμετωπιστεί ένα
χρέος στο οποίο, αν και συμμετέχοντας στο πολιτικό και οικονομικό σύστημα, σε
ένα βαθμό, συνέβαλαν, σίγουρα δεν επέλεξαν τη δημιουργία του. Όμως, ειδικά
στην Ελλάδα, που η κατάσταση τόσο στο δημόσιο όσο και στον ιδιωτικό τομέα
χαρακτηριζόταν από τη διαφθορά και την ατιμωρησία, την ευνοιοκρατία και τη
διαπλοκή, την οικογενειοκρατία και τον κομματισμό, η τριβή μας με αυτά τα
στοιχεία της ελληνικής κοινωνίας είναι αυτή που όλους μας, σε διαφορετικό βαθμό,
μας κάνει να αισθανόμαστε ένοχοι για την κατάντια της ελληνικής πολιτείας και να
δικαιολογούμε ενδόμυχα την τιμωρία ημών και των συμπολιτών μας.

Η Ελλάδα λοιπόν, είναι μία από τις πρώτες χώρες στις οποίες εφαρμόζεται τούτο
το πείραμα του διεθνούς κεφαλαίου. Οι ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ ΘΗΒΑΣ κατανοούμε
την οργή και την απελπισία των διαφόρων κοινωνικών ομάδων για το πετσόκομμα
των μισθολογικών, ασφαλιστικών, συνταξιοδοτικών και κοινωνικών δικαιωμάτων

Και η αγανάκτησή μας μεγαλώνει, καθώς ήταν γνωστή από την αρχή (και δυστυχώς
επιβεβαιώνεται καθημερινά) η αναποτελεσματικότητα των μέτρων αυτών στη
μείωση του χρέους. Το ντόπιο πολιτικό σύστημα εκτελεί τυφλά τις εντολές του
ΔΝΤ και της τρόικας προκειμένου, καταρχήν, να στραγγίξει τις οικονομίες των
Ελλήνων. Όμως, το περίφημο «λίπος» της Ελληνικής μεσαίας τάξης δε φθάνει για να
καταστήσει αδιάβροχη την οικονομία της χώρας μας που πνίγεται στην πλημμύρα
του χρέους. Δεν επαρκεί ούτε καν για να γυαλίσει τις μπότες του διεθνούς
κεφαλαίου, πόσο μάλλον να χορτάσει την πείνα του. Η ανέχεια που προκαλούν τα
μέτρα βαθαίνει την οικονομική κρίση και σε συνδυασμό με την ανεργία «αυξάνουν
την ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας», δημιουργούν, δηλαδή,
συνθήκες ξεπουλήματος του Δημόσιου πλούτου, ιδιωτικοποίησης των κοινωνικών
αγαθών, αυτό που τα ΜΜΕ ονομάζουν αληθινές «επιχειρηματικές ευκαιρίες» για
αετονύχηδες «διεθνείς επενδυτές».

Το σκύλευμα του πτώματος της χρεοκοπημένης Ελλάδος είναι ο τελικός τους
στόχος και το σχέδιο εκτελείται με ταχύτητα και ακρίβεια. Δεν πιστεύουμε
στις δήθεν «παρατηρήσεις» της τρόικας για «καθυστερήσεις και αστοχίες» της
κυβέρνησης. Γίνονται για να δικαιολογήσουν τα ολοένα και πιο επαχθή «νέα
μέτρα». Σε αυτή τη λαίλαπα, φραγμό μπορεί να βάλει μόνο η εξέγερση του λαού. Η
αγανάκτηση των επιμέρους κοινωνικών ομάδων είναι κινητήριος δύναμη για αυτήν
την εξέγερση.

Παρόλα αυτά, κοινός στόχος μιας εξέγερσης δε μπορεί να είναι απλά και μόνο η
αναίρεση των μνημονιακών μέτρων και η επιστροφή στην προτεραία κατάσταση.
Εμείς στηρίζουμε τον αγώνα τους για αξιοπρεπείς αμοιβές, ανθρώπινα ωράρια και
εργασιακά δικαιώματα, κοινωνικά αγαθά και υπηρεσίες ανάλογα με τις ανάγκες
και όχι το κόστος. Όλοι μας, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να υπερβούν τις συνήθειες
δεκαετιών και να υποστηρίξουμε αξιοκρατικά κριτήρια σε προσλήψεις, προαγωγές
αλλά και τη μισθοδοσία κυρίως στο Δημόσιο αλλά και στον Ιδιωτικό τομέα, πλήρη
διαφάνεια στις οικονομικές δοσοληψίες, να παλέψουμε να αλλάξουμε τους
εαυτούς μας, τον κύκλο μας, την ελληνική κοινωνία αλλά και τη Δημοκρατία.

Κοινός στόχος της εξέγερσης του λαού δε μπορεί να είναι η διαφύλαξη κεκτημένων
ή μία απλή αλλαγή του πολιτικού σκηνικού. Πρέπει να είναι η ανατροπή του
υπάρχοντος πολιτικού συστήματος.